وه! که امروز چه آشفته و بی‌خویشتنم

وه! که امروز چه آشفته و بی‌خویشتنم		دشمنم باد بدین شیوه که امروز منم
شد چو مویی تنم از غصه‌ی نادیدن تو		رحمتی کن، که ز هجر تو چو موییست تنم
اثری نیست درین پیرهن از هستی من		وین تو باور نکنی، تا نکنی پیرهنم
دهنت دیدم و تنگ شکرم یاد آمد		سخنی گفتی و از یاد برفت آن سخنم
از دهان تو چو خواهم که حدیثی گویم		یاوه گردد سخن از نازکی اندر دهنم
گر بمیرم من و آیی به نمازم بیرون		تا لب گور به ده جای بسوزد کفنم
آتش عشق تو از سینه‌ی من ننشیند		مگر آن روز که در خاک نشانی بدنم
خلق گویند: برو توبه کن از شیوه‌ی عشق		می‌کنم توبه ولی بار دگر می‌شکنم
گر زند بر جگرم چشم تو هر دم تیری		اوحدی نیستم، ار پیش رخت دم بزنم