جامعهٔ نمادین

نوربرت الياس در طى دوره‌اى ۴۰ ساله با جامعه‌شناسى و نظريهٔ اجتماعى با رويکردى 'نمادين' برخورد کرده است. او دانشگاه لاستر کار مى‌کرد و همکارانش به‌ويژه اريک دانينگ (Eric Dunning) نظريه‌پردازى الياس را به بررسى‌هاى ورزش گسترش دادند گرچه هنوز هم بايد آگاهى‌هاى به دست آمده از جامعه‌شناسى نمادين را با توجه به بررسى‌هائى که به‌طور کلى بر روى اوقات فراغت انجام گرفته به‌طور کامل بررسى و شناسائى کرد.

الياس استدلال مى‌کند که به جاى بحث دربارهٔ کنش و ساختار يا آزادى و محدوديت بحث آرمان‌هاى نمادين، ابزار تحليلى کارآمدترين براى شناخت پيچيدگى زندگى اجتماعى به دست مى‌دهد. در ابتدا عناصر کليدى نظريه‌پردازى اجتماعى الياس دربارهٔ 'پيکره‌بندها' را همراه با مثال‌هائى از اين رويکرد ارائه خواهيم داد.

الياس نظريهٔ خود را از طريق تجزيه و تحليل گسترهٔ چيزى که او 'فرايند متمدن‌سازى ' مى‌نامد ارائه داده است. در دو مجلد پرحجم که در اصل در سال‌هاى دههٔ ۱۹۳۰ به زبان هلندى نوشته شده، او استدلال مى‌کند که با گذشت سده‌هاى عواطف به تدريج 'سرکوب' شده و آرزوهاى غريزى و لذات به شکل فزاينده‌اى منظم و جهت دار شده است و به سمت اشکالى از فعاليت‌هاى فرهنگى 'جهان متمدن' سوق داده شده است. براى نمونه، سطوح تحمل خشونت بدنى در اشکالى از فعاليت‌هاى فيزيکى مانند انواع بازى و ورزش به شکل پيشرونده‌اى کاهش يافته است. ورزش‌هاى مبارزه‌اى مانند بوکس و کشتى و ورزش‌هاى مرتبط با جانوران مانند شکار به صورت فزاينده‌ تحت تسلط قرار گرفته تا به شکلى که به اصطلاح 'همساز با تمدن' و قابل قبول شمرده مى‌شود در آيد.