اقدامات بعدی

تصميم به انجام عمل جراحى اورژانس بيشتر بستگى به ميزان و مدت خونريزى دارد تا به‌علت خاص آن و حجم خون بايد حفظ شود. فشار خون، نبض، فشار وريدى مرکزي، هماتوکريت، حجم ادرار در ساعت و ميزان خون از دست رفته از طريق لولهٔ نازوگاستريک يا رکتوم، همه بايد در اين ارزيابى قرار بگيرد.

معيارهاى زير، بيمارانى را که به احتمال ضعيفى دچار خونريزى شديد هستند مشخص مى‌کند: سن کمتر از ۷۵ سال، عدم وجود بيمارى ناپايدار همراه، عدم وجود آسيت در معاينهٔ فيزيکي، زمان پروترومبين طبيعي، و فشار سيستوليک بالاى ۱۰۰ ميلى‌متر جيوه در ۱ ساعت اول پس از بسترى و فقدان خون روشن در محتويات لولهٔ نازوگاستريک. در بيمارى که داراى هر شش يافتهٔ بالا باشد. اندوسکوپى اورژانس لازم نيست و مى‌توان وى را مرخص کرد تا تحت بررسى سرپائى قرار بگيرد.

وجود هايپوتانسيون در بدو بسترى در بيمارستان يا نياز به بيش از ۴ واحد خون براى پايدارکردن وضعيت گردش خون بيمار، پيش‌آگهى بدى دارد؛ اگر خونريزى ادامه پيدا کند و در هر ۸ ساعت بيش از ۱ واحد خون نياز باشد، ادامهٔ اقدامات داروئى اغلب عاقلانه نيست.

نياز کلى به ترانسفوزيون با ميزان مرگ نيز ارتباط دارد. در صورت استفاده از کمتر از هفت واحد خون، مرگ ناشايع است.

به‌طور کلى خونريزى از زخم معده خطرناک‌تر از خونريزى از گاستريت يا زخم دئودنوم است و در بيماران مبتلا به زخم معده همواره بايد جراحى زودرس را مدنظر داشت. بدون توجه به علت خونريزي، در صورت عود خونريزى پس از توقف، شانس موفقيت بدون انجام عمل جراحى کم است. اغلب بيمارانى که در بيمارستان خونريزى مجدد پيدا مى‌کنند بايد جراحى شوند.

در ۸۵% بيماران، خونريزى چند ساعت پس از بسترى متوقف مى‌شود. حملات عود خونريزي، بيش از همه در ۲ روز اول بسترى اتفاق مى‌افتد و اگر بيمار به مدت ۵ روز دچار خونريزى نشود، شانس عود مجدد تنها ۲% است. ميزان مرگ در کسانى که خونريزى مجدد مى‌کنند ۳۰% و در کسانى‌که خونريزى مجدد نمى‌کنند ۳% است.