هر کجا حیرانم اندر چشم گریانم توئی

هر کجا حیرانم اندر چشم گریانم توئی		روی در هرکس که دارم قبله‌ی جانم توئی
گرچه در بزم دگر شبها چو شمعم در گداز		آن که هر دم می‌کشد از سوز پنهانم توئی
گرچه هستم موج خور در بحر شوق دیگری		آن که از وی غرقه صد گونه طوفانم توئی
گرچه خالی نیست از سوز بت دیگر دلم		آن که آتش می‌زند در ملک ایمانم توئی
گرچه بنیاد حضورم نیست زان مه بی‌قصور		جنبش افکن در بنای صبر و سامانم توئی
گرچه زان گل همچو بلبل نیستم بی‌ناله‌ی		غلغل‌افکن در جهان از آه و افغانم توئی
گرچه نمناکست زان یک دانه‌ی گوهر دیده‌ام		قلزم انگیز از دو چشم گوهر افشانم توئی
گرچه می‌آلایم از دیدار او دامان چشم		گل‌رخی کز عصمت او پاک دامانم توئی
گرچه جای دیگرم در بندگی چون محتشم		آن که او را پادشاه خویش میدانم توئی
تبارک الله ازین پادشاه وش صنمی		که مردمش ز بت خود عزیزتر دانند
کنند جای دگر بندگی ولی او را		به صدق دل همه جا پادشاه خود خوانند