نیک بدست آنک او شد تلف نیک و بد

نیک بدست آنک او شد تلف نیک و بد		دل سبد آمد مکن هر سقطی در سبد
آنک تواضع کند نگذرد از حد خویش		یابد او هستی باقی بیرون ز حد
وا کن صندوق زر بر سر ایمان فشان		کخر صندوق تو نیست یقین جز لحد
تو لحد خویش را پر کن از زر صدق		پر مکنش از مس شهوت و حرص و حسد
هر چه تو را غیر تو آن بدهد رد کنی		چون بدهی تو همان دانک شود بر تو رد
قلب میاور بدانک غره کنی مشتری		ترس ز ویل لکل جمع مالاوعد
آنک گشادی نمود نفس تو را تنگیست		گفت خدا نفس را بسته امش فی کبد