کوکائین

یکی از رایج‌ترین و اعتیادآورترین مواد سوءمصرفی می‌باشد، که به‌نام‌های Blow، Cane ،Freebase، و Coke نیز مشهور است. آثار فارماکولوژیک کوکائین شبیه به سایر محرک‌زاها است، اما مصرف‌ گسترده آن بحث جداگانه‌ای را ایجاب می‌کند.

در گذشته گفته می‌شد که کوکائین بسیار اعتیادآور است و به‌صورت گسترده‌ای به‌عنوان محرک و اوفوریک مصرف می‌گردید. طریقه مصرف رایج کوکائین به‌صورت استنشاقی است، اما از طریق تدخین و تزریق نیز مصرف می‌شود. روش مصرف Crack، تدخین است، و شروع تأثیر آن سریع و بسیار اعتیادآور می‌باشد. شروع تأثیر کوکائین تدخینی یا تزریق زیرجلدی کوکائین قابل مقایسه است، در این دو طریقه مصرف به‌طور یکسان اعتیادآور است. اوفوری آن شدید و خطر وابستگی حتی پس از یک بار مصرف وجود دارد. کوکائین نیز مانند آمفتامین می‌تواند به‌صورت افراطی (binges) (چند روز پیاپی) مصرف شود. این پدیده در نتیجه آثار اوفوریک شدیدتر ناشی از دوزهای بعدی است (حساس‌ شدن) در طی دوره مصرف افراطی، سوءمصرف‌کننده به‌صورت پیاپی کوکائین را مصرف می‌کند تا اینکه یا خسته شود یا اینکه دارو تمام شود. متعاقب آن فروپاشی به‌صورت لتارژی، گرسنگی و خواب طولانی اتفاق می‌افتد. با مصرف مکرر، تحمل نسبت به حالت اوفوریک، هیپرترمیک و مشکلات قلبی - عروقی ظاهر می‌گردد.

تزریق زیرجلدی کوکائین با خطر بروز مسائل تزریقات زیرجلدی سایر داروها همراه است، از جمله ایدز، عفونت، ترومبوز وریدی. استنشاق مزمن با رینیت بازگشتی (ارتجاعی ـ rebound) بینی همراه است که غالباً با داروهای ضداحتقان بینی، خوددرمانی می‌شود. خونریزی از بینی رخ می‌دهد و گاهی اوقات نیز ممکن است دیواره بینی سوراخ شود. سایر عوارض جسمی شامل سکته مغزی، حمله (صرعی)، انفارکتوس‌های قلبی، بی‌نظمی ضربان قلب، و تپش قلب می‌باشد.

مسمومیت با کوکائین

به جدول علایم و نشانه‌های مسمومیت و ترک مواد مراجعه کنید. مسمومیت می‌تواند باعث بی‌قراری، آژیتاسیون، اضطراب، پرحرفی، فشار گفتار (pressured speech)، افکار پاراتوئید، پرخاشگری، افزایش علایق جنسی، افزایش سطح هوشیاری، بیش‌فعالی، خودبزرگ‌بینی و سایر نشانه‌های مکانیک باشد. علایم جسمی شامل تاکیکاردی، بالا رفتن فشار خون، اتساع مردمک، لرز، بی‌اشتهائی، و فراموشی شود. مصرف کوکائین می‌تواند منجر به مرگ ناگهانی ناشی از دلیریوم یا ایست قلبی و تنفسی شود.

اختلالات هذیانی معمولاً به شکل پاراتوئید می‌باشند. دلیریوم ممکن است شامل توهمات بویائی یا لمسی باشد. هذیان‌ها و توهمات در ۵۰% از افرادی که کوکائین مصرف می‌کنند رخ می‌دهد. دلیریوم ممکن است منتهی به حمله (صرعی) و مرگ شود.

ترک

بارزترین علامت ترک کوکائین میل شدید برای مصرف است. پیدایش تحمل بستگی به روش مصرف (پائین‌تر با استنشاق، بالاتر با تزریق زیرجلدی یا تدخین free base کوکائین) دارد. نشانه‌های ترک شامل خستگی، لتارژی، اضطراب، احساس ناامیدی و گناه، درماندگی، بی‌ارزشی می‌باشند. مصرف مزمن ممکن است منتهی به افسردگی شود، که درمان با ضدافسردگی‌ها را ایجاب می‌کند. احتمال افکار خودکشی‌گرایانه را در نظر داشته باشید. نشانه‌های ترک در طی چند روز به اوج خودش می‌رسد، اما سندرم ترک (به‌خصوص نشانه‌های افسردگی) ممکن است تا چند هفته طول بکشد.

درمان

درمان معمولاً مطابق با نشانه‌های بیماری می‌باشد. آژیتاسیون را معمولاً با مهار بیمار و بنزودیازپین می‌توان درمان کرد. اگر اژیتاسیون شدید باشد (برای مثال در دلیریوم یا پسیکوز) دوز پائین از یک آنتی‌پسیکوتیک پرقدرت را تجویز کنید؛ اما به‌عنوان آخرین راه به‌دلیل اینکه این داروها آستانه تشنج را پائین می‌آورند. نشانه‌های جسمی (مانند تاکیکاردی، فشار خون بالا) را با آنتاگونیست‌های گیرنده بتا آدرنرژیک (مسدودکننده‌های بتا) می‌توان درمان کرد.