گفتا برون شدی به تماشای ماه نو

گفتا برون شدی به تماشای ماه نو		از ماه ابروان منت شرم باد رو
عمریست تا دلت ز اسیران زلف ماست		غافل ز حفظ جانب یاران خود مشو
مفروش عطر عقل به هندوی زلف ما		کان جا هزار نافه مشکین به نیم جو
تخم وفا و مهر در این کهنه کشته زار		آن گه عیان شود که بود موسم درو
ساقی بیار باده که رمزی بگویمت		از سر اختران کهن سیر و ماه نو
شکل هلال هر سر مه می‌دهد نشان		از افسر سیامک و ترک کلاه زو
حافظ جناب پیر مغان مامن وفاست		درس حدیث عشق بر او خوان و ز او شنو