منازل سفرت پیش دیده می‌آرم

منازل سفرت پیش دیده می‌آرم		اگر چه هیچ به منزل نمی‌رسد بارم
گیاه مهر بروید ز خاک منزل تو		که من ز دیده برو آب مهر می‌بارم
از آن به روز وداعت نهان شدم ز نظر		کز آب چشم روان فاش میشد اسرارم
مجال آمدن و پای راه رفتن نیست		که رخت خویش بر آن خاک آستان دارم
به روز گویمت: امشب به خواب خواهم دید		چو شب شود همه شب تا به روز بیدارم
گرم به روز قرارست یا به شب بی‌تو		ز روز وصل و شب صحبت تو بیزارم
به جای آنم، اگر بر دلم ببخشایند		که دل بدادم و از درد بیدلی زارم
مرا به خوان وز درد فراق هیچ مپرس		که آب دیده نیابت کند ز گفتارم
ببر ز من طمع طوع و بندگی، که هنوز		بدان کمند که افگنده‌ای گرفتارم
بتاب دوزخ هجران تمام خواهم سوخت		اگر سبک نبدی در بهشت دیدارم
تویی ز مردم چشمم عزیزتر، گر چه		من از برای تو در چشم مردمان خوارم
دل از رکاب تو خالی نمی‌شود باری		اگر چه نیست بر آن در چو اوحدی بارم