آمد یار و بر کفش جام میی چو مشعله

آمد یار و بر کفش جام میی چو مشعله		گفت بیا حریف شو گفتم آمدم هله
جام میی که تابشش جان ببرد ز مشتری		چرخ زند ز بوی او بر سر چرخ سنبله
کوه از او سبک شده مغز از او گران شده		روح سبوکشش شده عقل شکسته بلبله
پاک نی و پلید نی در دو جهان بدید نی		قفل گشا کلید نی کنده هزار سلسله
تازه کند ملول را مایه دهد فضول را		آنک زند ز بی‌رهه راه هزار قافله
پیش رو بدان شده رهزن زاهدان شده		دایه شاهدان شده مایه بانگ و غلغله
هر کی خورد ز نیک و بد مست بمانده تا ابد		هر که نخورد تا رود جانب غصه بی‌گله
غرقه شو اندر آب حق مست شو از شراب حق		نیست شو و خراب حق ای دل تنگ حوصله
هر کی بدان گمان برد از کف مرگ جان برد		آنک نگویم آن برد اینت عظیم منزله