حکایت مریدی کی شیخ از حرص و ضمیر او واقف شد او را نصی...

شیخ می‌شد با مریدی بی‌درنگ		سوی شهری نان بدانجا بود تنگ
ترس جوع و قحط در فکر مرید		هر دمی می‌گشت از غفلت پدید
شیخ آگه بود و واقف از ضمیر		گفت او را چند باشی در زحیر
از برای غصه‌ی نان سوختی		دیده‌ی صبر و توکل دوختی
تو نه‌ای زان نازنینان عزیز		که ترا دارند بی‌جوز و مویز
جوع رزق جان خاصان خداست		کی زبون هم‌چو تو گیج گداست
باش فارغ تو از آنها نیستی		که درین مطبخ تو بی‌نان بیستی
کاسه بر کاسه‌ست و نان بر نان مدام		از برای این شکم‌خواران عام
چون بمیرد می‌رود نان پیش پیش		کای ز بیم بی‌نوایی کشته خویش
تو برفتی ماند نان برخیز گیر		ای بکشته خویش را اندر زحیر
هین توکل کن ملرزان پا و دست		رزق تو بر تو ز تو عاشق‌ترست
عاشقست و می‌زند او مول‌مول		که ز بی‌صبریت داند ای فضول
گر ترا صبری بدی رزق آمدی		خویشتن چون عاشقان بر تو زدی
این تب لرزه ز خوف جوع چیست		در توکل سیر می‌تانند زیست