چو بر سفینه‌ی دل نقش صورت تو نبشتم

چو بر سفینه‌ی دل نقش صورت تو نبشتم		حکایت دگران سر به سر زیاد بهشتم
اگر چه نام مرا دور کرده‌ای تو ز دفتر		به نام روی تو صد دفتر نیاز نبشتم
ز شاخ وصل تو دستم نداد میوه‌ی‌شیرین		مگر که دانه‌ی این میوه تلخ بود، که کشتم
اگر چه موی شکافی همی کنم ز معانی		به اعتماد تو یکسر پلاس بود،که رشتم
به خاک پای تو کز دامن تو دست ندارم		و گر ز قالب پوسیده کوزه سازی و خشتم
اگر تو روی نخواهی نمود روز قیامت		به دوزخم بر ازین ره، که من نه مرد بهشتم
سرشک دیده چنان ریخت اوحدی ز فراقت		کز آب دیده‌ی او خاک ره به خون بسرشتم