گو: هر که در جهان به تماشا رویدو گشت

گو: هر که در جهان به تماشا رویدو گشت		ما را بس این قدر که: به ما دوست بر گذشت
تا او ز نقش چهره‌ی خود پرده بر گرفت		ما نقش دیگران ز ورق کرده‌ایم گشت
وقتی ز خلق راز دل خود نهفتمی		اکنون نمی‌توان، که ز بام او فتاد تشت
انصاف داد عقل که: در بوستان حسن		دست زمانه بهتر ازین شاخ گل نکشت
با دوست هر کجا که نشینی تفرجست		خواهی میان گلشن و خواهی کنار دشت
روزی شنیدمی به تکلف حدیث خلق		عشق آمد، آن حدیث به یک باره در نوشت
آسان بود به سوی کسان رفتن، اوحدی		اندیشه کن که: گم نشوی وقت بازگشت