|
|
|
|
|
| کسى که درصدد تنبيه است براى اجراى آن طرحى و نقشه‌اى بايد داشته باشد تا تنبيه او خطرآفرين نباشد. او بايد بداند به کجاى بدن طفل مى‌خواهد ضربه وارد آورد، چند ضربه و چگونه؟ و ... تا ناشيانه اقدامى نکند و زيانى وارد نسازد.
|
|
|
|
| بهنگامى که مى‌خواهيد کودک را تنبيه کنيد بايد او را آگاه کنيد. اين خطاست که طفل در حين بازى و سرگرم به کارى باشد و شما با استفاده از غفلت او، ناگهان ضربه‌اى بر او وارد آوريد. اين‌گونه ضربه‌زدن‌ها خطرناک و باعث ايجاد نابسامانى‌هاى رواني، ترس شديد و حتى گاهى سکته خواهد شد.
|
|
|
|
| طفل بايد بداند براى چه تنبيه مى‌شود. چه چيزسبب شده است که او کتک بخورد. زيرا نفس تنبيه کسى را متوجه زشتى امر نخواهد کرد. اگر قصد شما عبرت‌آموزى و متوجه کردن کودک به نتيجه و عقوبت امرى است بايد آن را براى کودک توضيح دهيد. بدين‌سان طفل ضمن تنبيه بايد بفهمد چرا کتک مى‌خورد و از اين پس بايد چه کند که کتک نخورد.
|
|
|
|
| درحين تنبيه لازم است بر اعصاب خود مسلّط باشيم و حساب شخصى خود را که خشمگين و ناراحتيم از حساب کودک جدا کنيم. برخى از والدين و مربيان پيش از تنبيه دل پرى از کودک دارند و خشم و نفرت او را در دل مى‌پرورانند و بعد برسر او وارد مى‌شوند.
|
|
| تجارب روزمره نشان داده‌اند که تنبيه در چنين شرايط و حالاتى آثار و عوارضى فوق‌العاده براى کودک به بار خواهد آورد. ممکن است شما تنبيه کنيد و بعدها از کرده خود پشيمان شويد. بدين‌سان مديريت برخود، خونسردى و حفظ آرامش خويش شرط مهم و اساسى در تنبيه است.
|
|
|
|
| ممکن است فرزند شما مستحق تنبيه است و شما دچار ضعف و خستگى هستيد و تازه از سرکار خود برگشته‌ايد. در چنان صورتى هرگز تن به تنبيه کردن ندهيد که پشيمانى مى‌آورد و عاقبت خوشى ندارد. البته مادران هم بايد هوشيار باشند در چنان حال و وضعى شکايت فرزند را به نزد شوهر نبرند. بگذارند که او لحظه‌اى استراحت کند و سرحال آيد.
|
|
| اين توصيه درباره زنانى که در حال عادت ماهانه مى‌باشند نيز صادق است. آنها هم در چنان ايامى حال و وضعى عادى ندارند اگرچه آرام به نظر رسند. در حين تنبيه اين احتمال وجود دارد که از حال اعتدال خارج شوند.
|
|
|
|
| مصلحت اين است که تنبيه در محيط آرام و بدور از سروصدا و جار جنجال صورت گيرد و مسائل گوناگون با هم خلط نشوند و از ذکر چيزهائى که ربطى به تنبيه و بحث مربوط به آن ندارند پرهيز بعمل آيد. همچنين تنبيه نبايد در شرايط و موقعيتى باشد که طفل دچار ناامنى روانى و اضطراباتى ديگر است. مثلاً در ايامى نباشد که او غصّه امتحان را دارد و ترس او اين است که نتواند در فلان امتحان موفق شود.
|
|
|
|
| درحين تنبيه بايد بگونه‌اى با کودک برخورد کنيد که او دريابد شما از اين جريان ناراحتيد و دلتان نمى‌خواست شرايطى پديد آيد و او کتک بخورد. شما او را دوست داريد و اگر تنبيهش مى‌کنيد بدان‌خاطر است که او را دوست داريم و نمى‌خواهيد آن لغزش از نو تکرار شود.
|
|
| همچنين پس از تنبيه به او نشان دهيد که او را همچنان دوست داريد، کينه‌اى از او در دل نداريد و از اينکه او کتک خورده است خوشحال نيستيد و حتى ناراحتيد. با مهر و لطف خود غم و رنج ناشى از تنبيه را از دل او بيرون آوريد ضمن اينکه از او قول مى‌گيريد ديگر آن کار را تکرار نخواهد کرد.
|
