در مدح امیر ابو احمد محمد بن سلطان محمود

مجلس بساز ای بهار پدرام		و اندر فکن می به یکمنی جام
همرنگ رخسار خویش گردان		جام بلورینه از می خام
زان می که یاقوت سرخ گردد		در خانه، از عکس او در و بام
زان می که در شب ز عکس خامش		هر دم برآید ستاره‌ی بام
یک روز گیتی گذاشت باید		بی می نباید گذاشت ایام
از می چو کوهپاره شود دل		از می چو پولاد گردد اندام
شادی فزاید می اندر ارواح		قوت نماید می اندر اجسام
می را کنون آمده‌ست نوبت		می را کنون آمده‌ست هنگام
کز صید باز آمده‌ست خسرو		با شادکامی، وز صید با کام
خسرو محمد که عالم پیر		از عدل او تازه گشت و پدرام
گویند بهرام همچو شیران		مشغول بودی به صید مادام
بر گوش آهو بدوختی پای		چون پیش تیرش گذاشتی گام
با ممکن است این سخن برابر		لفظیست این در میانه‌ی عام
نخجیروالان این ملک را		شاگرد باشد فزون ز بهرام
با گور و آهو که شه گرفته‌ست		باشد شمار نبات سوتام
ده روز با او به صید بودم		هر روز از بامداد تا شام
یک ساعت از بس شکار کردن		در خیمه او را ندیدم آرام
در دشتها او توده برآورد		از گور و نخجیر و از دد و دام
آنجا شکاری بکرد از آغاز		وینجا شکاری دیگر به فرجام
ایزد مر او را یکی پسر داد		با طلعت خوب و با صورت تام
بر تخته‌ی عمر او نوشته		چندانکه او را هوا بود عام
«ارجو» که مردی شود مبارز		کز پیل نندیشد و ز ضرغام
با پیل پیلی کند به میدان		با شیر شیری کند به آجام
اندر سخاوت به جای خورشید		وندر شجاعت به جای بهرام
تدبیر او روی مملکت شوی		شمشیر او خون دشمن آشام
در جنگ جستن چو طوس نوذر		در دیو کشتن چو رستم سام
بر دوستداران دولت خویش		گیتی نگه داشته به صمصام
پیش پدر با امیر نامی		جوید به روز مبارزت نام
تیغش کند بر زمانه پیشی		تیرش برد سوی خصم پیغام
ای شهریار ملوک عالم		ای بازوی دین و پشت اسلام
نشگفت باشد که چون تو باشد		فرزند تو نامدار و فهام
تا لاله روید ز تخم لاله		بادام خیزد ز شاخ بادام
تا چون بخندد بهار خرم		از لاله بینی بر کوه اعلام
تو کامران باش و دشمن تو		سرگشته و مستمند و بدکام
گیتی ترا یار گردون ترا یار		گیتی ترا رام روز تو پدرام
از ساحت تو برگشته اندوه		پیوسته ز ایزد به تو بر اکرام