در مدح امیر یوسف بن ناصرالدین

از پی تهنیت روز نو آمد بر شاه		سده‌ی فرخ روز دهم بهمن ماه
به خبر دادن نوروز نگارین سوی میر		سیصد و شصت شبانروز همی‌تاخت به راه
چه خبر داد؟ خبر داد که تا پنجه روز		روی بنماید نوروز و کند عرض سپاه
در کف لاله‌ی خود روی نهد سرخ قدح		راغ همچون پر طوطی شود از سبز گیاه
آهو از پشته به دشت آید و ایمن بچرد		چون کسی کو را باشد نظر میر پناه
میر آزاده سیر یوسف بن ناصر دین		پشت اسلام و هم از پشت پدر ایران شاه
آنکه هر مهتر از طاعت او دارد قدر		آنکه هر خسرو از خدمت او جوید جاه
ای که با همت تو چرخ برافراشته پست		ای که با حلم گران تو گران کوه چو کاه
ماه خواهد که بماند به کلاه سیهت		زین قبل گه گه بر چرخ سیه گردد ماه
آسمان خواهد کایوان سرای تو بود		زین سبب طاق مثالست و کمان پشت و دو تاه
هر بزرگی را گویند شد از گاه بزرگ		جز تو ای شه که بزرگ از تو همی‌گردد گاه
گر بزرگان جهان را به سخا یاد کنند		از سخای تو همه خلق شدستند آگاه
ور هنر باید و دل باید و بازوی قوی		بیشتر زانکه ترا داده خداوند مخواه
در زمان حاتم طایی را استاد شود		هر بخیلی که به دست و دل تو کرد نگاه
کهتران را همه پاداش ز خدمت بدهی		در عقوبت، کم از اندازه کنی، وقت گناه
مجرمان را تن پولادی فرسوده شدی		گر تو اندرخور هر جرم دهی بادافراه
عالمی را به نکو داشت نگه دانی داشت		مال خویش از قبل داشت نداری تو نگاه
هر چه تو راست کنی گوشه‌ی عمران گردد		که به دینار و به دانش نتوان کرد تباه
تو همه سال همی‌بخشی ز اندازه فزون		آفرین باد بدان دست و دل خواسته کاه
ای مه و سال نگه کردن تو سوی سلیح		ای شب و روز تماشاگه تو لشکرگاه
اندر آن دشت که تو تیغ برآری ز نیام		مردم از خون به عمد گردد و آهو به شناه
تا به هر حال که گردد نبود فخر چو عار		تا به هر حال که باشد نبود کوه چو کاه
به همه کار ترا یار و قرین باد خرد		در همه حال ترا پشت و معین باد اله
حلقه‌ی بند تو بر پشت دو تای دشمن		پایه‌ی تخت تو بر روی دو چشم بدخواه