ای طراوت برده از فردوس اعلا روی تو

ای طراوت برده از فردوس اعلا روی تو		نادرست اندر نگارستان دنیی روی تو
دختران مصر را کاسد شود بازار حسن		گر چو یوسف پرده بردارد به دعوی روی تو
گر چه از انگشت مانی برنیاید چون تو نقش		هر دم انگشتی نهد بر نقش مانی روی تو
از گل و ماه و پری در چشم من زیباتری		گل ز من دل برد یا مه یا پری نی روی تو
ماه و پروین از خجالت رخ فروپوشد اگر		آفتاب آسا کند در شب تجلی روی تو
مردم چشمش بدرد پرده اعمی ز شوق		گر درآید در خیال چشم اعمی روی تو
روی هر صاحب جمالی را به مه خواندن خطاست		گر رخی را ماه باید خواند باری روی تو
رسم تقوا می‌نهد در عشقبازی رای من		کوس غارت می‌زند در ملک تقوا روی تو
چون به هر وجهی بخواهد رفت جان از دست ما		خوبتر وجهی بباید جستن اولی روی تو
چشمم از زاری چو فرهادست و شیرین لعل تو		عقلم از شورش چو مجنونست و لیلی روی تو
ملک زیبایی مسلم گشت فرمان تو را		تا چنین خطی مزور کرد انشی روی تو
داشتند اصحاب خلوت حرف‌ها بر من ز بد		تا تجلی کرد در بازار تقوا روی تو
خرده بر سعدی مگیر ای جان که کاری خرد نیست		سوختن در عشق وان گه ساختن بی روی تو