هم مگر فیض توام نطق و بیانی بدهد

هم مگر فیض توام نطق و بیانی بدهد		در خور شکر عطای تو زبانی بدهد
آن جواهر که توان کرد نثار تو کم است		هم مگر همت تو بحری و کانی بدهد
چشمه‌ی فیض گشا خاطر فیاض شماست		وه چه باشد که به ما طبع روانی بدهد
وحشی از عهده‌ی شکر تو نیاید بیرون		عذر این خواهد اگر عمر امانی بدهد