می‌آیدم ز رنگ تو ای یار بوی آن

می‌آیدم ز رنگ تو ای یار بوی آن		برکنده‌ای به خشم دل از یار مهربان
از آفتاب روی تو چون شکل خشم تافت		پشتم خم است و سینه کبودم چو آسمان
زان تیرهای غمزه خشمین که می‌زنی		صد قامت چو تیر خمیده‌ست چون کمان
از پرسشم ز خشم لب لعل بسته‌ای		جان ماندم ز غصه این یا دل و زبان
لطف تو نردبان بده بر بام دولتی		ای لطف واگرفته و بشکسته نردبان
این لابه ام به ذات خدا نیست بهر جان		ای هر دمی خیال تو صد جان جان جان
یاد آر دلبرا که ز من خواستی شبی		نقشی ز جان خون شده من دادمت نشان
جانا به حق آن شب کان زلف جعد را		در گردنم درافکن و سرمست می‌کشان
تا جان باسعادت غلطان همی‌رود		چوگان دو زلف و گوی دل و دشت لامکان
کرسی عدل نه تو به تبریز شمس دین		تا عرش نور گیرد و حیران شود جهان