عناصر ضروری

شانزده عنصر براى همهٔ گياهان ضرورى دانسته شده و سديم، سيليسيم، و کبالت براى بعضى گياهان لازم هستند. پس از اينکه توسط تکنيک‌هاى دقيق مقدار موليبدونيم را در محلول غذائى به کمتر از ده قسمت در ميليون، (آستانهٔ کمبود) تقليل دارند (آرنون و استوت ۱۹۳۹) ضرورت عنصر موليبدن براى گياه در سال ۱۹۳۹ اعلام شد. کلر آخرين عنصرى است که ضرورت آن براى گياه تشخيص داده شده است. بررسى بيشتر از طريق تکنيک‌هاى تجزيه، ممکن است ضرورت عناصر ديگر را نيز به اثابت رساند.

براى اثبات ضرورت يک عنصر دو معيار وجود دارد که هر دو معيار داراى محدوديت‌ها و مزايائى مى‌باشند.

۱. يک عنصر وقتى ضرورى اعلام مى‌شود که رشد و چرخه کامل زندگى گياه به واسطهٔ عدم وجود آن عنصر (در محيط فاقد آن در مقايسه با رشد و تکثير همان گياه در محيط داراى آن عنصر) با شکست مواجه شد. اثرات سودمند غيرمستقيم يا ثانويه، ضرورى بودن يک عنصر را تعيين نمى‌کند.

۲. يک عنصر ضرورى اعلام مى‌شود که جزء لازم سوخت و ساز (متابوليک) باشد. مثل گوگرد (S) در اسيدآمينهٔ متيونين.

ضرورت عنصر با استفاده از تکنيک‌هاى کشت در آب (هيدروپونيک) به‌خاطر سهولت حذف يک عنصر با استفاده از نمک‌هاى خالص شيميائى و آب خالص فاقد يون‌هاى ديگر، به اثبات رسيده است البته اثبات ضرورت يک عنصر آسان‌تر از ثابت کردن عدم ضرورت آن مى‌باشد، اين روش ممکن است حساسيت لازم در جهت نشان دادن عدم ضرورت يک عنصر را نداشته باشد.