زهی ز عشق جهانی تو را به جان مشتاق

زهی ز عشق جهانی تو را به جان مشتاق		من از کمال محبت جهان جهان مشتاق
نهان ز چشم بدان صورت تو را این است		که دایمم من صورت طلب به آن مشتاق
ز دست کوته خود در هوای زلف توام		چو مرغ بی‌پر و بالی به آشیان مشتاق
به محفل دگران در هوای کوی توام		چو آن غریب که باشد به خانمان مشتاق
کنم سراغ سگت همچو کسی که بود		ز رازهای نهانی به همزبان مشتاق
عجب که ذکر تو جزء شهادتم نشود		ز بس که هست به نام خوشت زبان مشتاق
به محتشم چه فسون کرده‌ای که می‌گردد		نفس نفس به تو مایل زمان زمان مشتاق