یا مکثر الدلال علی الخلق بالنشوز

یا مکثر الدلال علی الخلق بالنشوز		الفوز فی لقایک طوبی لمن یفوز
من آتشین زبانم از عشق تو چو شمع		گویی همه زبان شو و سر تا قدم بسوز
غوغای روز بینی چون شمع مرده باش		چون خلوت شب آمد چون شمع برفروز
گفتم بسوز و سازش چشمم به سوی توست		چشمم مدوز هر دم ای شیر همچو یوز
ما را چو درکشیدی رو درمکش ز ما		این پرده را دریدی آن پرده را مدوز
ای آب زندگانی بخشا بر آن کسی		کو پیش از این فراق در آن آب کرد پوز
اول چنان نواز و در آخر چنین گداز		اول یجوز آمد و امروز لایجوز
ای جان و بخت خندان در روی ما بخند		تا سرو و گل بخندد در موسم عجوز
در موسم عجوز چو در باغ جان روی		بنماید آن عجوز ز هر گوشه صد تموز
گوید به باغ جان رو گویم که ره کجاست		گوید که راه باغ نیاموختی هنوز
آن سو که نکته‌ها و رموز چو جان رسد		ای عمر باد داده تو در نکته و رموز
تو غمز ما طلب کن خود رمزگو مباش		با آن کمان دولت کو درمپیچ توز
گر نفس پیر شد دل و جان تازه است و تر		همچون بنفشه تر خوش روی پشت گوز
ان لم یکن لقلبک فی ذاته غنی		لم تغنه المناصب و المال و الکنوز
ان کنت ذا غنی و غناک مکتم		کم حبه مکتمه ترصد البروز
یا طالب الجواهر و الدر و الحصی		مثلان فی الظلام فهل تدر ما تحوز
می‌چین تو سنگ ریزه و در زین نشیب بحر		در شب مزن تو قلب که پیدا شود به روز
استمحن النقود به میزان صادق		ردا لما یضرک مدا لما یعوز