دلدار دل ببرد و زما پرده می‌کند

دلدار دل ببرد و زما پرده می‌کند		ما را ز هجر خویشتن آزرده می‌کند
دل برد و جان اگر ببرد نیز ظلم نیست		شاهست و حکم بر خدم و برده می‌کند
ما را ز هجر خویش بده گونه مرده کرد		اکنون عتاب و عربده ده مرده می‌کند
یکتایی دلم ز جفا هر دمی دو تا		آن طره‌ی دراز دو تا کرده می‌کند
طفلان دیدگان مرا دایه‌ی غمش		از خون دل برای چه پرورده می‌کند؟
چشمش ز پیش زلف سیه دل نمی‌رود		وین نازنیست خود که پس پرده می‌کند
گلگون اشک دیده ز درد فراق او		بر روی اوحدی گذر آزرده می‌کند