آن سست عهد سخت کمان اوفتاد باز

آن سست عهد سخت کمان اوفتاد باز		گفتم که: عاشقم، به گمان اوفتاد باز
گفتم: ز پرده روی نماید، نمود، لیک		اندر درون پرده‌ی جان اوفتاد باز
چون بوسه خواهمش به زبان، قصد سر کند		سر در بلا ز دست زبان اوفتاد باز
خالی نمی‌شود دلم از درد ساعتی		دل در غمش ببین به چه سان اوفتاد باز؟
نشگفت سر عشق من ار آشکار شد		کان صورتم ز دیده نهان اوفتاد باز
چشمش بسوخت جان و رخ او ببرد دل		غارت ببین که در دل و جان اوفتاد باز
از شوق زلف و قامت و رویش زبان من		در ناله و نفیر و فغان اوفتاد باز
او می‌رود سوار و سراسیمه در پیش		دل می‌رود پیاده، ازان اوفتاد باز
گویند: کاوحدی، ز غم او چنین بسوز		بیچاره اوحدی، نه چنان اوفتاد باز