رسیدن آن گل نودمیده‌ی چمن رعنایی و سرو تازه رسیده‌...

سمند ره نورد این بیانان		بزد راه سخن زینسان به پایان
که چون منظور دور از لشکری گشت		خروشان همچو سیل افتاد در دشت
ز دل می‌کرد آه سرد و می‌رفت		دو منزل را یکی می‌کرد و می‌رفت
کسان همزبان را یاد می‌کرد		ز درد بی‌کسی فریاد می‌کرد
خوش آن بیکس که صحرایی گزیند		که غیر از سایه همپایی نبیند
کند چندان فغان از جان ناشاد		که آید آه از افغانش به فریاد
نماند در مقام خسته حالی		دل پر سازد از فریاد خالی
بیا وحشی که عنقایی گزینیم		وطن در قاف تنهایی گزینیم
چو مه با خور بود نقصان پذیر است		می از تنها نشستن شیر گیر است
ز تنهاییست می را در فرح روی		چو یارش پشه شد گردد ترش روی
چو سرکه همسرای پشه افتاد		نیاید از سرایش غیر فریاد
چو زر با نقره یکچندی نشیند		دگر خود را به رنگ خود نبیند
مشو دمساز با کس تا توانی		اگر می‌بایدت روشن روانی
چو آیینه که با هرکس مقابل		ز تأثیر نفس گردد سیه دل
چو روزی چند شد القصه منظور		به چشمش مرغزاری آمد از دور
چو شد نزدیک جای خرمی دید		عجب آب و هوای بی‌غمی دید
در او هر سو چکاوک خانه کرده		چو هدهد کاکل خود شانه کرده
ز جا برجسته طفل سبزه از باد		به آهو نیزه بازی کرده بنیاد
ز زخم خار گلها را تکسر		ز زخم سنگ مشت یاسمین پر
گشودی ماهیش مقراض از دم		به قصد آب می‌بردید قاقم
بیان می‌کرد هر سو غنچه با گل		به سر گوشی حدیث خون بلبل
میان سبزه آب افتاده بیهوش		کشیده سبزه تنگ او را در آغوش
پی راحت فرود آمد ز شبرنگ		به طرف سبزه‌زاری کرد آهنگ
به آسایش به روی سبزه افتاد		سمند خویش را سر در چرا داد
فتادی همچو گل از دست بر دست		که شد در خواب نازش نرگس مست
چو مست خواب شد آن مایه ناز		سمندش ناگه آمد در تک و تاز
ز آواز سم اسب رمیده		ز جا جست و گشود از خواب دیده
نظر چون کرد شیری دید از دور		در و دشت از غریوش گشته پر شور
ز چنبر شیر گردون را جهانده		نشان ناخنش بر ثور مانده
خروشش مرده را بردی ز سر خواب		به زهر چشم کردی زهره‌ها آب
پی جستن زدی چون بر زمین پای		نمودی کوهه‌ی گاو زمین جای
کشید آن شیردل بر شیرشمشیر		چو شیری حمله آور گشت بر شیر
هژبر تیغ زن تیغ آنچنان راند		که زخم تیغ بر گاو زمین ماند
جدا کرد آن بلا را از سر خویش		نمود از سبزه و گل بستر خویش
به روی سبزه می‌غلطید چون آب		که شد بر روی گل آهوش در خواب
سفر سازنده‌ی شهر فسانه		زند بر رخش زینسان تازیانه
که چون منظورگشت از خواب بیدار		برآمد بر سمند باد رفتار
چو بیرون شد از آن دلکش نشیمن		به روی پشته‌ای برراند توسن
نظر چون کرد شهری در نظر دید		سوادش از نظر پر نورتر دید
حصار او زدی بر چرخ پهلو		کواکب سنگها بر کنگر او
حصارش زلف زهره شانه کرده		ز کنگر شانه را دندانه کرده
کشیده خندقش از غرب تا شرق		در آب خندقش چوب فلک غرق
سواد شهر کردش دیده پرنور		چو گل از خرمی بشکفت منظور
ز روی خرمی میراند توسن		که تا گشتش در دروازه روشن
بر او دروازه‌بان چون دیده بگشاد		به پای توسنش چون سایه افتاد
بگفتا کای جوان نورسیده		که از مهرت به ما پرتو رسیده
چسان جان برده‌ای زین بیشه بیرون		که شیرش بسته ره بر گاو گردون
کنون عمریست تا این راه بسته		به راه رهروان از کین نشسته
ز نیش خویش شیر این گذرگاه		نهاده رهروان را خار در راه
ازو این حرف چون منظور بشنید		ز کار رفته گوهر بار گردید
بر او پیر از تعجب دیده بگشاد		به منزلگاه خویشش برد و جا داد
چو دید آن گنج در ویرانه‌ی خویش		به پیش آورد درویشانه‌ی خویش
پس آنگه رفت سوی درگه شاه		بگفت این حال با خاصان درگاه
ازو چون شرح این معنی شنفتند		به خسرو صورت احوال گفتند
زد از روی تعجب دست بر دست		که یک تن چون ز دست این بلا رست
به جمعی داد خلعت‌ها و فرمود		که باتشریف تشریف آورد زود
سوی منظور از آنجا رو نهادند		زمین از دور پیشش بوسه دادند
پی تعظیم تشریف از زمین خاست		بدن از خلعت شاهانه آراست
به آنها گشت همره بی‌توقف		سوی بازار مصر آمد چو یوسف
ازو دل داده خلقی از کف خویش		هجوم بی‌دلانش از پس و پیش
فتاده پیش و خلقی گشته پیرو		چنین می‌رفت تا درگاه خسرو
بیاوردند نزدیکان درگاه		به تعظیم تمامش جانب شاه
زمین بوسید آنطوری که شاید		دعایش کرد آن نوعی که باید
به میدان سخن افکند گویی		ز هر جا کرد با او گفتگویی
چو از هر بحث گوهر بار گردید		به تقریبی حدیث شیر پرسید
زمین بوسید منظور ادب کیش		به خسرو گفت یک یک قصه خویش
چنین در بزم شه تا شام جا کرد		سخن از هر دری با شه ادا کرد
شهنشه گفت تا کردند تعیین		مقامی از پی شهزاده‌ی چین
پی رفتن زمین بوسید منظور		به دستوری ز بزم شاه شد دور
چو جست از مجلس خسرو کرانه		ببردندش به بزم خسروانه
به روی نیم تختی جاش دادند		به مجلس نقل خوشحالی نهادند
چو پاسی از شب دیجور بگذشت		سپاه خواب بر منظور بگذشت
برای پاس آن پاکیزه گوهر		گروهی حلقه‌ی سان ماندند بر در