ماییم ز عالم معالی

ماییم ز عالم معالی		رندی دو سه اندرین حوالی
در عشق دلی و نیم جانی		بر داده به باد لاابالی
بگذشته ز هستی و گرفته		چون صوفی ابن‌وقت حالی
در صفه‌ی عاشقان حضرت		از برهنگی فکنده قالی
پس یافته برترین مقامی		احسنت زهی مقام عالی
ما را چه مرقع و چه اطلس		چه نیک کنی چه بد سگالی
ای زاهد کهنه درد نقد است		برخیز که گوشه‌ای است خالی
تا ناله‌ی عاشقان نیوشی		بر خلق ز زهد چند نالی
آن می که تو می‌خوری حرام است		ما می نخوریم جز حلالی
ما بر سر آتشیم پیوست		مستغرق بحر لایزالی
ما بی خوابیم و چون بود خواب		در حضرت قرب ذوالجلالی
چون خواب کند کسی که او را		از ریگ روان بود نهالی
عطار برو که دست بردی		از جمله‌ی عالم معالی