هلال حسن به عهد رخ تو یافت کمال

هلال حسن به عهد رخ تو یافت کمال		که هم جمال جهانی و هم جهان جمال
ز روی پرده برافگن که خلق را عید است		هلال ابروی تو همچو غره‌ی شوال
محیط لطف چو دریا مدام در موج است		میان دایره‌ی روی تو ز نقطه‌ی خال
رخ تو بر طبق روی تو بدان ماند		که بر رخ گل سرخ است روی لاله‌ی آل
ز نور چهره‌ی تو پرتوی مه و خورشید		ز قوس ابروی تو گوشه‌ای کمان هلال
به پیش تست مکدر چو سیل و تیره چو زنگ		به روشنی اگر آیینه باشد آب زلال
ز خرقه‌ها بدر آیند چون کند تاثیر		شراب عشق تو در صوفیان صاحب حال
به وصف آن دهن و لب کجا بود قدرت		مرا که لکنت عجز است در زبان مقال
گدای کوی توام کی بود چو من درویش		به نزد چون تو توانگر عزیز همچون مال
ز شاخ بید کجا بادزن کند سلطان		وگرچه مروحه گردان ترک اوست شمال
چو کوزه ز آب وصالت دهان من پر کن		به قطره‌ای دو که لب خشک مانده‌ام چو سفال
رخ تو دید و بنالید سیف فرغانی		چو گل شکفت مگو عندلیب را که منال
بیا که در شب هجران تو بسی دیدیم		«جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال»