رخ‌ها بنگر تو زعفرانی

رخ‌ها بنگر تو زعفرانی		کز درد همی‌دهد نشانی
شهری بنگر ز درد رنجور		چون باغ به موسم خزانی
این درد ز غصه فراق است		از هیبت حکم آسمانی
بیم است فلک سیاه گردد		از آتش و ناله نهانی
دوزخ بنگر که سر برآورد		ناگه ز میان شادمانی
برخاست غریو جان ز هر سو		هان ای کس بی‌کسان تو دانی
فرمود که این فراق فانی است		افغان ز فراق جاودانی
یا رب چه شود اگر تو ما را		از هر دو فراق وارهانی
این گفته و بسته شد دهانم		باقی تو بگو اگر توانی