دویدن

دويدن نه تنها يک رشته ورزشى مخصوص به خودش مى‌باشد، بلکه قسمت مهمى از ساير ورزش‌‌ها است. سرعت و شکل حرکت در دويدن، تقريباً در همه انواع ورزش‌ها و بازى‌ها مهم است. دويدن و راه‌رفتن شبيه هم هستند بجز اينکه حرکات در دويدن بسيار سريع‌تر انجام مى‌شود.

دو تفاوت واضح ديگر عبارتند از:

۱. در دويدن دوره کوتاهى هست که در طى آن سطح پاها هيچ تماسى با زمين ندارد و بدن کاملا معلق است.

۲. در دويدن هيچ دوره‌اى وجود ندارد که در طى آن هر دوپا با هم در يک زمان در تماس با زمين باشند.

در دويدن مرحله نگاه داشتن (Support) قسمت بسيار کوتاه‌ترى را در سيکل حرکت نسبت به راه‌رفتن تشکيل مى‌دهد. و فاز نوسان مى‌تواند تقريباً بلافاصله بعد از تماس پا با زمين ايجاد شود. زيرا مرکز ثقل به سرعت به جلو حرکت مى‌کند. چون بدن با سرعت سريعى در حال حرکت است نيروهاى جلوبرنده بايستى به موقع ايجاد شوند و به سرعت کامل شوند. اين بدان معنا است که عضلات اسکتنسور ران، زانو و مچ و انگشتان بايستى قادر باشند بسرعت و با نيروى زياد منقبض شوند.

مسير نيروى پيش‌برنده در حالت دويدن نسبت به راه‌رفتن افقى‌تر است. پاى جلويى قبل از آنکه سطح تماس شکسته شود خيلى بيشتر به جلو رانده مى‌شود. به عبارت ديگر اين طريق ديگرى براى بيان اين مطلب است که گام در دويدن بسيار طولانى‌تر است. (براى بالغين مرد ۵/۱ تا ۲ متر)

بايستى تأکيد شود که قدم‌هاى بسيار بزرگ مقاومت توليدشده توسط پاى جلويى را افزايش مى‌دهد و به همين جهت گام‌هاى بزرگ از نظر مکانيکى قدرت کافى را ندارند. به عبارت ديگر هر چه گام بزرگ‌تر باشد مانع ايجاد نيروى مناسب درگامک برداشتن مى‌شود.

به طور کلى در دويدن بدن با نيروى بيشترى به جلو رانده مى‌شود. (نسبت به راه‌رفتن) عمل چرخشى در ناحيه ستون فقرات و گلن به مقدار زياد افزايش يافته و حرکت بازوها نيز بيشتر و محسوس‌تر است.