از ماه رخی نوش لبی شوخ بلایی

از ماه رخی نوش لبی شوخ بلایی		هر روز همی بینم رنجی و عنایی
شکرست مر آنرا که نباشد سر و کارش		با پاک‌بری عشوه‌دهی شوخ دغایی
گویی که ندارد به جهان پیشه‌ی دیگر		جز آنکه کند با من بیچاره جفایی
تا چند کند جور و جفا با من عاشق		ناکرده به جای من یکروز وفایی
تا چند کشم جورش من بنده به دعوی		یعنی که همی آیم من نیز ز جایی
دانم که خلل ناید در حشمت او را		گر عاشق او باشد بیچاره گدایی
گر جامه کنم پاره و گر بذل کنم دل		گوید که مرا هست درین هر دو ریایی
خورشید رخست او و سنایی را زان چه		چون نیست نصیب او هر روز ضیایی