جلوه‌های آینه‌ای

آينه‌ها وسايل ساده و بى‌دردسرى در ايجاد بعضى توهمات بصرى هستند. از آنجا که آينه‌ها در مقابل تماس دست و لکه‌ها آسيب‌پذير هستند، کاربرد آينه‌هاى رواندود از آينه‌هاى پشت‌اندود که تصوير غيرواضح‌ترى ارائه مى‌دهند، بيشتر است. در مواقعى که واپيچيدگى آينه‌اى قابل چشم‌پوشى يا اصولاً مورد نظر است از آينه‌هاى پلاستيکى و ورقه‌هاى کروميوم استفاده مى‌شود. آينه‌ها غالباً در نماهاى از بالاى سر يا نماهاى زاويه بالا (پريسکوپي) به‌کار مى‌روند. تنظيم آينه‌ها وقت‌گير است و معمولاً حرکات دوربين را محدود مى‌کند. از طرف ديگر، با افزايش فاصلهٔ دوربين از آينه يا با تصويرگيرى از زواياى اريب، اندازهٔ آينه بزرگ‌تر مى‌شود. آينه‌هاى بزرگ، سنگين و گران‌قيمت هستند. پس از تنظيم موقعيت آينه در خلال مرحلهٔ تمرين بايد مواضع دوربين، آينه و بازيگر دقيقاً بر کف استوديو علامت‌گذارى شود.

براى تصحيح خاصيت وارونه‌سازى افقى انعکاس موضوع‌ها در آينه مى‌توان از آينهٔ واسطه يا منشورهاى وارونه‌ساز استفاده کرد. تصوير دوربين‌هاى سياه و سفيد تلويزيونى به‌طرق الکترونيکى به‌طور افقى يا عمودى وارونه مى‌شود، در حالى‌که در بسيارى از دوربين‌هاى رنگى تلويزيونى فقط امکان وارونه‌سازى عمودى تصوير وجود دارد. (در سيستم‌هاى تلويزيونى ديجيتال امکان وارونه‌سازى افقى و عمودى وجود دارد.)

- شبح تصويرى : در اين روش که يکى از فنون قديمى صحنهٔ نمايش است دوربين از وراى يک صفحهٔ زاويه‌دار (شيشهٔ صاف يا آينهٔ نيمه شفاف) صحنهٔ اصلى را مى‌گيرد. اين صفحهٔ زاويه‌دار، صحنهٔ اصلى يا صحنهٔ بازتابى را بر اساس شدت‌هاى نسبى آنها آشکار مى‌کند.

از اين روش در موزه‌ها براى نمايش تصاوير متغير (براى مقايسهٔ وضعيت‌هاى گذشته و حال) استفاده مى‌شود. در تلويزيون نيز اين روش در سيستم 'جعبهٔ سياه' به‌کار مى‌رود؛ جعبهٔ سايه عبارت است از وسيله‌اى که در آن تعدادى تصاوير گرافيکى به‌طور همزمان در معرض ديد يک دوربين قرار مى‌گيرند و هر نوع انتقال تصويرى (برش، ديزالو و برهم‌نمائي) توسط تغييرات در نورپردازى ايجاد مى‌شود.

اين روش (شبح تصويري) براى نورپردازى بدون سايهٔ تصاوير گرافيکى جان‌دار بسيار مفيد است. از طرف ديگر، به‌وسيلهٔ آن مى‌توان تصوير پس‌زمينهٔ مناسبى براى سيستم‌هاى بازتابى نمايش تصوير به‌وجود آورد.