ترک سر کردم، ز جیب آسمان سر بر زدم

ترک سر کردم، ز جیب آسمان سر بر زدم		بی گره چون رشته گشتم، غوطه در گوهر زدم
صبح محشر عاجز از ترتیب اوراق من است		بس که خود را در سراغ او به یکدیگر زدم
شد دلم از خانه‌ی بی روزن گردون سیاه		همچو آه از رخنه‌ی دل عاقبت بر در زدم
آن سیه رویم که صد آیینه را کردم سیاه		وز غلط بینی در آیینه‌ی دیگر زدم
چون کف دریا پریشان سیر شد دستار من		بس که چون دریا، کف از شور جنون بر سر زدم
می‌خورم بر یکدگر از جنبش مژگان او		من که چندین بار تنها بر صف محشر زدم
هر چه می‌آرد رعونت، دشمن جان من است		تیغ خون آلود شد گر شاخ گل بر سر زدم
تلخی گفتار بر من زندگی را تلخ داشت		لب ز حرف تلخ شستم، غوطه در شکر زدم
این جواب آن که می‌گوید نظیری در غزل		تا کواکب سبحه گردانید، من ساغر زدم