تا کی کشی به بی گنهان از عتاب تیغ

تا کی کشی به بی گنهان از عتاب تیغ		ای پادشاه حسن مکش بی حساب تیغ
تا عکس سر و قد تو در بر کشیده است		دارد کشیده به بد ز غیرت بر آب تیغ
در ذوق کم ز خوردن آب حیات نیست		خوردن ز دست آن مه مشکین نقاب تیغ
از بس که بهر کشتنم افتاده در شتاب		ترسم به دیگری زند از اضطراب تیغ
یابند محرمان سحرش کشته برفراش		گر بر کسی کشد ز غضب او به خواب تیغ
قتلم فکند دوش به صبح و من اسیر		مردم ز غم که دیر کشید آفتاب تیغ
عابد کشی است در پی قتلم که می‌کشد		بر آهوی حرم ز برای ثواب تیغ
می‌دید بخت و دولت خونریز محتشم		می‌بست یار چون به میان از شتاب تیغ