علف‌های اسید بنزوئیک

علف‌کش‌هاى بنزوئيک، مشتقات کلردار اسيد بنزوئيک هستند. از اوايل سال ۱۹۴۲ اين ترکيبات با خصوصياتى مشابه علف‌کش‌هاى فنوکسى به‌عنوان برگ‌آويز و ساير تأثيرات تنظيم‌کنندهٔ رشد گياه شناخته شدند. سه علف‌کش اسيد بنزوئيک TBA- 6,3,2 ، دايکمبا و کلورامبن براى مصرف تجارى توليد شده‌اند. TBA- 6,3,2 و دايکمبا (همچنين از مشتقات ۲، ۳ و ۶ اسيد بنزوئيک) مشابه فنوکسى‌ها هستند به اين طريق که به‌راحتى به داخل گياه نفوذ و حرکت مى‌کنند و اعم از خاک يا شاخ و برگ گياه، فعال مى‌باشند. TBA- 6,3,2 اولين علف‌کشى بود که در اين گروه ساخته شد. اين علف‌کش نسبتاً عمومى است و براى کنترل تمام رستنى‌ها کاربرد دارد. دايکمبا انتخابى‌تر از TBA- 6,3,2 است و براى کنترل علف‌هاى هرز برگ‌پهن در گياهان زراعى برگ‌باريک همچون ذرت، غلات دانه‌ريز، چراگاه‌ها و گياهان چمنى به‌کار مى‌رود.

از نظر علمى کلورامبن، اسيد بنزوئيکى است که در محل‌هاى ۲، ۳ و ۵ آن عواملى جايگزين شده‌اند، از نظر فعاليت با ۲، ۳، ۶ اسيد بنزوئيک فرق مى‌کند. جذب و حرکت اين علف‌کش در گياه محدود بوده و عمدتاً به‌صورت قبل از سبز شدن براى کنترل گياهچه‌هاى علف‌هاى هرز در خاک کاربرد دارد. خواص سمى آنها به هنگام استفاده بر روى شاخ و برگ گياهان نسبت به ترکيبات ديگر کمتر و قدرت انتخابى بيشتر در ميان گياهان زراعى برگ‌پهن خاص دارد. اين علف‌کش، برگ‌باريک‌هاى يک‌ساله و علف‌هاى هرز برگ‌پهن مزارع سويا، لوبيا و تعدادى از سبزيجات را کنترل مى‌کند. کلورامبن باعث آويختگى برگ‌ها در گياهان جوان مى‌شود که منجر به مرگ گياه به محض خروج از خاک خواهد شد.

اسيدهاى بنزوئيک به شکل‌هاى نمک‌هاى پتاسيم يا آمونيوم و يا آمين محلول در آب عرضه مى‌شوند. در محلول خاک، اين ترکيبات به سادگى به يون‌هاى باردار منفى تجزيه مى‌شوند. آنها جذب کلوئيدهاى خاک نمى‌شوند و در خاک کاملاً متحرک هستند. فناک، (۲، ۳ و ۶- تريکلوروفنيل استيک اسيد) ترکيبى که براى کنترل علف‌هاى هرز نيشکر و گياهان آبزى استفاده مى‌شود، از نظر ساختمانى شبيه بنزوئيک‌ها هست. عمل اين علف‌کش‌ در خاک و گياه شبيه عمل TBA- 6,3,2 مى‌باشد.