گل ز روی او شرمسار شد

گل ز روی او شرمسار شد		دل چو موی او بی‌قرار شد
ماه بر زمینش نهاده رخ		چون بر اسب خوبی سوار شد
وانکه دید روی نگار من		ز اشک دیده رویش نگار شد
سر به خاک پایش در افکنم		چون که دست عقلم ز کار شد
می که نوشیدم، آتشی بر زد		غم که پوشیدم، آشکار شد
همرهان من، گو: سفر کنید		کاوحدی به دامی شکار شد