نظریهٔ دارائی جهانگردی

بنابراين، ارزش خالص يا فايدهٔ اجتماعى خالص جهانگردى در يک دورهٔ زمانى معين برابر است با کل مازاد قابل شناسائى مصرف‌کنندگان و توليدکنندگان (رانت اقتصادي). در شکل (کالاهاى جهانگردى که قسمتى از هزينهٔ آن اخذ شود) ناحيهٔ OP1ES1 اين مقدار را نشان مى‌دهد. مجدداً بايد گفت که اين مقدار شامل آثار خارجى و ديگر هزينه‌هاى ضمنى نمى‌شود. اين آثار و هزينه‌ها هنگامى به بيشترين مقدار خود مى‌رسد که جاذبه يا مقصد جهانگردى بى‌نظير باشد يا از نظر جهانگردان تا اندازه‌اى مشخصه‌هاى انحصارى داشته باشد و هنگامى کمترين مقدار را دارند که مقصدهاى جهانگردى به آسانى قابل جايگزينى با يکديگر باشند يا به‌دليل دورى از بازارهاى جهانگردفرست به اندازه‌اى پر هزينه و زمان‌بر باشند که مازاد مصرف‌کننده و توليدکننده کاهش يابد.

'جريان' مازادهاى حاصل از يک جاذبهٔ جهانگردى را به جريان درآمد حاصل از دارائى‌هاى تجارى و توليد تشبيه کرده‌اند. اين ديدگاه را که معرف قدرت اساسى مقصدها در جذب جهانگردان است نظريهٔ دارائى جهانگردى ناميده‌اند. دارائى‌هاى جهانگردى انتقال‌ناپذير هستند يا ثابت و بسيارى از آنها مانند ساير دارائى‌ها در صورت عدم مراقبت، مستهلک خواهند شد. اين استهلاک مى‌تواند به شکل فرسايش فيزيکى سواحل، پارک‌ها، آثار تاريخى و بناها باشد يا استهلاک نامحسوس در شهرت يک مقصد که براى مثال، بر اثر ازدحام جهانگردان پديد مى‌آيد يا کينه‌ورزى اهالى محلى نسبت به جهانگردان.

براى تعيين ارزش کل موجودى دارائى جاذبهٔ جهانگردي، ابتدا حاصل جمع جريان مازاد در طول عمر مورد انتظار يک مقصد را محاسبه مى‌کنيم (که براى يک جاذبهٔ طبيعى بى‌نظير شايد بى‌نهايت باشد) و سپس آن را با يک نرخ بهرهٔ مناسب تنزيل مى‌کنيم. براى جاذبه‌اى که عمر آن از n دورهٔ زمانى (t) تشکيل مى‌شود ساده‌ترين راه محاسبهٔ ارزش اين دارائى عبارت است از:

n	[(Ct + Pt )/(1 + r)t] =	ارزش دارایی جهانگردی
∑
t =1

در اين فرمول Ct، مازاد مصرف‌کننده است که مقدار آن از تعيين ارزش جاذبه از نظر جهانگردان ديدارکننده در دورهٔ زمانى t، به‌دست آيد. Pt، مازاد توليدکننده يا رانت اقتصادى در دورهٔ زمانى است (اگر هيچ وجهى در قبال استفاده از جاذبه اخذ نشود و يا عرضه و ادارهٔ دارائى‌هاى جهانگردى هزينهٔ عمومى داشته باشد، Pt صفر يا منفى خواهد بود). r، نرخ تنزيل است که با نرخ تورم و نرخ بهره فرصت کاربرد منابع براى فعاليت‌هاى غير جهانگردى ارتباط دارد.

اين نوع ارزشيابى که ارزش استفادهٔ جهانگردان از جاذبه را بيان مى‌کند، ارزش ذاتى جاذبه‌ها را ناديده مى‌گيرد.

دارائى‌هاى عمومى جهانگردى به‌ندرت به‌صورت تجربى ارزشيابى شده‌اند زيرا در اين بخش متنوع، محاسبهٔ ارزش آنها دشوار است. اما اين روش از اين نظر مى‌تواند ارزشمند باشد که براى تصميم‌گيرى دولت دربارهٔ مقايسهٔ ميزان اهميت جهانگردى و ساير بخش‌ها داده‌هائى را به‌دست دهد.