شیر و انسان

روزى روزگارى شيرى که آوازهٔ هوش و دانائى انسان را شنيده بود با خود گفت: 'بهتر است بروم ببينم چرا مى‌گويند انسان اشرف مخلوقات است.'

رفت و رفت و رفت تا به مزرعه‌اى رسيد. شير، گربه‌اى را ديد که درست شکل شيرها بود. يال داشت، دم داشت، دندان‌هاى خوبى داشت، اما جثه‌اش خيلى کوچک بود، شير به گربه گفت:

ـ 'اين چه حال و روزگارى است که تو داري؟'

گربه گفت: 'امان از دست اين انسان. هر چه بگوئى از دستش برمى‌آيد. آنقدر از من کار کشيد جثه‌ام کوچک شد.'

شير گفت: 'کو اين انسان؟ او را به من نشان بده تا پدرش را دربياورم.'

گربه با دست وسط مزرعه را نشان داد. پيرمردى در حال شخم زدن بود. شير غرشى کرد و به‌طرف مرد دهقان دويد و گفت:

ـ اى انسان! تکان نخور که آمده‌ام با تو کشتى بگيرم و پشتت را به خاک برسانم!'

پيرمرد نگاهى به شير کرد و گفت: 'به قيافه‌ات نمى‌خورد که از اين حرف‌ها بزني!'

شير بار ديگر غريد، دندان نشان داد و گفت:

ـ 'من اين حرف‌ها سرم نمى‌شود. يالا حاضر شو مى‌خواهم با تو کشتى بگيرم.'

پيرمرد گفت: 'من حرفى ندارم. با تو کشتى مى‌گيرم اما زور من توى صندوق‌خانه مانده است. بايد بروم آن را بياورم.'

شير گفت: 'عيب ندارد. برو زورت را بردار و بيار!'

پيرمرد گفت: 'مثل اينکه خيلى زرنگى‌ها! مى‌خواهى مرا بفرستى خانه و خودت فرار کني؟'

شير کمى جا خورد و گفت: 'نه، به خدا فرار نمى‌کنم. همين‌جا مى‌مانم تا بيائي.'

هر چه شير قسم و آيه خورد پيرمرد گفت نمى‌شود که نمى‌شود آخر سر گفت:

ـ 'من مى‌روم زورم را بياورم اما براى اينکه فرار نکنى تو را به اين گاوآهن مى‌بندم و مى‌روم.'

شير گفت: 'باشد. مرا به اين گاوآهن بيند و برو زود بيا تا با هم کشتى بگيريم.'

پيرمرد شير را محکم به گاوآهن بست. بعد پشت گاوآهن نشست و با ترکه‌اى بر پشت شير کوبيد تا شير حرکت کند و زمين را شخم بزند. بعد از چند وقت شير آنقدر ضعيف شد که درست اندازهٔ گربه شد. روزى گربه پيش او آمد و حال او را پرسيد. شير هم گفت:

ـ 'امان از دست انسان!'

ـ شير و انسان

ـ گنجينه‌هاى ادب آذربايجان ـ ص ۹۹

ـ گردآورنده: حسين داريان

ـ انتشارات الهام ـ چاپ اول ۱۳۶۳

ـ به نقل از: فرهنگ افسانه‌هاى مردم ايران ـ جلد هشتم على‌اشرف درويشيان ـ رضا خندان (مهابادي)، نشر کتاب و فرهنگ، چاپ اول ۱۳۸۰.