شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند		که زیرکان جهان از کمندشان نرهند
من ار چه عاشقم و رند و مست و نامه سیاه		هزار شکر که یاران شهر بی‌گنهند
جفا نه پیشه درویشیست و راهروی		بیار باده که این سالکان نه مرد رهند
مبین حقیر گدایان عشق را کاین قوم		شهان بی کمر و خسروان بی کلهند
به هوش باش که هنگام باد استغنا		هزار خرمن طاعت به نیم جو ننهند
مکن که کوکبه دلبری شکسته شود		چو بندگان بگریزند و چاکران بجهند
غلام همت دردی کشان یک رنگم		نه آن گروه که ازرق لباس و دل سیهند
قدم منه به خرابات جز به شرط ادب		که سالکان درش محرمان پادشهند
جناب عشق بلند است همتی حافظ		که عاشقان ره بی‌همتان به خود ندهند