به‌طور حاد بايد بيمار را در وضعيت نيمه پرون و سر به پائين قرار داد تا از آسپيراسيون جلوگيرى شود. نبايد آبسلانگ يا شيء ديگرى را با زور در بين دندان‌هاى قفل‌شده وارد کرد. اکسيژن را بايد با ماسک صورت داد. اختلالات متابوليک قابل برگشت (مثل هيپوگليسمي، هيپوناترمي، هيپوکلسمى يا قطع دارو يا الکل) را بايد فوراً اصلاح کرد.
درمان طولانى‌مدت‌تر شامل درمان حالات زمينه‌اي، اجتناب از عوامل زمينه‌ساز، درمان پروفيلاکتيک با دارو يا جراحى ضدٌ صرع و توجه به موضوعات سايکولوژيک و اجتماعى است. انتخاب داروى ضدٌ صرع به عوامل مختلفى از جمله نوع تشنج، برنامه دوز دارو و عوارض جانبى بالقوه بستگى دارد (جدول - داروهاى انتخابى ضدٌ صرع - و - داروهاى ضدٌ صرع خط اول -). هدف درمانى آن است که با يک دارو (منوتراپي) و بدون عوارض جانبى تشنج بيمار به‌طور کامل از بين برود. اگر بدون تأثير باشد دارو را بايد تا حداکثر دوز قابل تحمل افزايش داد. اين افزايش دوز بيشتر بر پايه پاسخ بالينى است تا سطح سرمى دارو. در صورت عدم موفقيت بايد داروى دوم اضافه گردد و وقتى بيمارى کنترل شد مى‌توان داروى اول را به‌تدريج قطع کرد. حدود يک سوم بيماران نياز به درمان چند داروئى با دو يا چند دارو دارند. سندرم‌هاى اپى‌لپسى خاصى (مثل اپى‌لپسى لوب تمپورال) غالباً به درمان طبى مقاوم هستند و از اکسيزيون جراحى کانون تشنج سود مى‌برند.
