سندرم لوب میانی

سندرم لوب ميانى عبارت است از عفونت‌هاى مکرر در اين لوب که معمولاً به درمان آنتى‌بيوتيکى پاسخ مى‌دهد. اين سندرم معمولاً از تظاهرات انسداد نسبى برونش است.

به‌نظر مى‌رسد که برونکوليتياز و سندرم لوب ميانى از فشرده شدن يا زخمى شدن برونش به‌دليل مجاورت با غدد لنفاوى بيمار آلوده ناشى مى‌شود. ساير عوامل نظير ناکافى بودن درناژ طبيعى و فقدان ونتيلاسيون از طريق مجارى فرعي، احتمالاً شيوع بالاى درگيرى لوب ميانى را توجيه مى‌کند و در بعضى از موارد حتى در صورتى‌که برونش کاملاً باز باشد براى ايجاد علائم کافى است. انسداد برونش تنها در يک‌چهارم از موارد به اثبات مى‌رسد. وجود شکاف‌هاى کامل در لوب ميانى ونتيلاسيون از طريق مجارى فرعى را محدود، و به ادامه يافتن کلاپس ريوى و تجمع ترشحات و عفونت کمک مى‌کند.

تومورهاى اندوبرونکيال و اجسام خارجى بايد با برونکوسکوپى و يا برونکوگرافى رد شوند.

بيشتر بيماران به درمان فشردهٔ داروئى پاسخ مى‌دهند و به‌ندرت به جراحى نياز پيدا مى‌کنند. انديکاسيون‌هاى جراحى - که معمولاً عبارت است از برداشتن لوب ميانى - عبارتند از: برونشکتازي، فيبروز (استنوز برونش)، آبسه، پنومونى مکرر درمان‌نشده يا غيرقابل درمان و شک به نئوپلاسم.