علف‌های هرز برنج

مزارع برنج در بخش عمده‌اى از چرخهٔ رشد گياه غالباً پر ازآب است و بدين‌جهت رقابت علف‌هاى هرز غيرآب‌دوست برنج چشمگير نيست. اما رقابت علف‌هاى هرز در برنج‌کارى‌هاى ديم (يا غير غرقابي)، به‌ويژه موقعى که خاک زراعى حاصل‌خيز و از واريته‌هاى برنج کم پنجه و پاکوتاه استفاده مى‌شود، يکى از مشکلات برنج‌کاران به‌شمار مى‌رود.

برخى علف‌هاى هرز آب‌دوست و غيرآب‌دوست که در مزارع برنج يافت مى‌شوند عبارتند از سوروف (Echinochloa crus galli)، مرغ (Cynodon dactylon)، قاشقک (Alisma plantago)، آلالهٔ آبى و اويارسلام (Cyperus iria).

علف‌هاى هرز پهن برگ مزارع برنج با ترکيبات شيميائى شبه هورمونى نظير D،MCPA - چهار و دو و T- پنج و چهار و دو کنترل مى‌شوند.

علف‌کش‌هاى ديگر نظير پيريکلور (Pyriclor)، مونيلات (Monilate)، ترى فلورالين (Trifluralin) و پاراکوات (Paraquat) يا مخلوطى از آنها مى‌توانند گياهان هرز وابسته به جنس اکينوکلوآ و ساير گياهان هرز از خانوادهٔ گندميان را در برنج‌کارى‌هاى غرقابى و غيرغرقابى کنترل کنند. علف‌کش‌ها را مى‌توان با توجه به‌وضع مزرعه و وسعت آن به‌کمک سم‌پاش‌هاى دستي، پشتي، سوار بر تراکتور، يا با هواپيما به‌کار برد.