موی فشانم دگر عشق به درها ببرد

موی فشانم دگر عشق به درها ببرد		در همه عالم ز من ناله خبرها ببرد
روی چو گلبرگ تو اشک مرا سیم کرد		مطرب ما این نوا برزد و زرها ببرد
من ز سفرهای خود سود بسی داشتم		عشق تو در باختن سود سفرها ببرد
داشتم از شاخ عمر وعده‌ی برخوردنی		باد فراقت به باغ بر زد و برها ببرد
باز نیاید به هوش عاشق رویت، که او		توش ز تنها ربود، هوش ز سرما ببرد
زلف تو دل برد و هست در پی جان، ای عجب!		بار کجا می‌هلد، دوست، که خرها ببرد؟
داشت دلی اوحدی، نقد و دگر چیزها		این دو بر آتش بسوخت عشق و دگرها ببرد