بس لابه که بنمودم و دل‌دار نپذرفت

بس لابه که بنمودم و دل‌دار نپذرفت		صد بار فغان کردم و یک‌بار نپذرفت
از دست غم هجر به زنهار وصالش		انگشت زنان رفتم و زنهار نپذرفت
گه سینه ز غم سوختم و دوست نبخشود		گه تحفه ز جان ساختم و یار نپذرفت
بس شب که نوان بودم بر درگه وصلش		تا روز مرا در زد و دیدار نپذرفت
گفتم که به مسمار بدوزم در هجرش		بسیار حیل کردم و مسمار نپذرفت
بر دشمن من زر به خروار برافشاند		وز دامن من در به انبار نپذرفت
پذرفت مرا اول و رد کرد به آخر		هان ای دل خاقانی پندار نپذرفت