فی‌الحکمة

آن شنیدستی که روزی زیرکی با ابلهی		گفت کین والی شهر ما گدایی بی‌حیاست
گفت چون باشد گدا آن کز کلاهش تکمه‌ای		صد چو ما را روزها بل سالها برگ و نواست
گفتش ای مسکین غلط اینک از اینجا کرده‌ای		آن همه برگ و نوا دانی که آنجا از کجاست
در و مروارید طوقش اشک اطفال منست		لعل و یاقوت ستامش خون ایتام شماست
او که تا آب سبو پیوسته از ما خواسته است		گر بجویی تا به مغز استخوانش زان ماست
خواستن کدیه است خواهی عشر خوان خواهی خراج		زانکه گر ده نام باشد یک حقیقت را رواست
چون گدایی چیز دیگر نیست جز خواهندگی		هرکه خواهد گر سلیمانست و گر قارون گداست