بتان به مملکت حسن پادشاهانند

بتان به مملکت حسن پادشاهانند		ولی دریغ که بدخواه نیک خواهانند
ز اصل پرورش روح می‌دهند این قوم		ولی ز فرقت جان سوز جسم گاهانند
به جای شیر ز بس خورده‌اند خون جگر		هنوز تشنه‌لب خون بیگناه انند
کجا کمان سلامت ز عرصه‌ای ما راست		که در کمین ز چپ و راست کج کلاهانند
به طاق آن خم ابرو شکستگی مرساد		که در پناهش پیوسته بی پناهانند
گرت ز تیغ کشد غمزه‌اش گواه مخواه		که کشتگان ره عشق بی گواهانند
فروغی از پی خوبان ماه روی مرو		که سر به سر همه بی مهر و دل سیاهانند