هوسی است در سر من که سر بشر ندارم

هوسی است در سر من که سر بشر ندارم		من از این هوس چنانم که ز خود خبر ندارم
دو هزار ملک بخشد شه عشق هر زمانی		من از او بجز جمالش طمعی دگر ندارم
کمر و کلاه عشقش به دو کون مر مرا بس		چه شد ار کله بیفتد چه غم ار کمر ندارم
سحری ببرد عشقش دل خسته را به جایی		که ز روز و شب گذشتم خبر از سحر ندارم
سفری فتاد جان را به ولایت معانی		که سپهر و ماه گوید که چنین سفر ندارم
ز فراق جان من گر ز دو دیده در فشاند		تو گمان مبر که از وی دل پرگهر ندارم
چه شکرفروش دارم که به من شکر فروشد		که نگفت عذر روزی که برو شکر ندارم
بنمودمی نشانی ز جمال او ولیکن		دو جهان به هم برآید سر شور و شر ندارم
تبریز عهد کردم که چو شمس دین بیاید		بنهم به شکر این سر که به غیر سر ندارم