در دل آن را که روشنایی نیست

در دل آن را که روشنایی نیست		در خراباتش آشنایی نیست
در خرابات خود به هیچ سبیل		موضع مردم مرایی نیست
پسرا خیز و جام باده بیار		که مرا برگ پارسایی نیست
جرعه‌ای می به جان و دل بخرم		پیش کس می بدین روایی نیست
می خور و علم قیل و قال مگوی		وای تو کاین سخن ملایی نیست
چند گویی تو چون و چند چرا		زین معانی ترا رهایی نیست
در مقام وجود و منزل کشف		چونی و چندی و چرایی نیست
تو یکی گرد دل برآری و ببین		در دل تو غم دوتایی نیست
تو خود از خویش کی رسی به خدای		که ترا خود ز خود جدایی نیست
چون به جایی رسی که جز تو شوی		بعد از آن حال جز خدایی نیست
تو مخوانم سنایی ای غافل		کاین سخنها به خودنمایی نیست