ای خجل از تو شکر و آزادی

ای خجل از تو شکر و آزادی		لایق آن وصال کو شادی
عشق را بین که صد دهان بگشاد		چون تو چشمان عشق بگشادی
ای دلا گرد حوض می‌گشتی		دیدی آخر که هم درافتادی
ز آب و آتش چو باد بگذشتی		ای دل ار آتشی و ار بادی
دل و عشق‌اند هر دو شاگردش		خورد شاگرد را به استادی
اولا هر چه خاک و خاکی بود		پیش جاروب باد بنهادی
تا همه باد گشت آبستن		تا از آن باد عالمی زادی
زاده باد خورد مادر را		همچو آتش ز تاب بیدادی
کرمکی در درخت پیدا شد		تا بخوردش ز اصل و بنیادی
عشق آن کرم بود در تحقیق		در دل صد جنید بغدادی
نی جنیدی گذاشت و نی بغداد		عشق خونی به زخم جلادی
چون خلیفه بکوفت طبل بقا		کرد خالق اساس ایجادی
یک وجودی بزرگ ظاهر شد		همه شادی و عشرت و رادی
شمس تبریز چهره‌ای بنما		تا نمایم سخن بعبادی