سبک و نوع

در عرفِ ادبيات، نبايد نوع را، با سبک اشتباه کرد، چه نوع (Genre) عبارت است از شکل ادبى که گوينده يا نويسنده به اثر خود مى‌دهد، مثلاً در ادبيات اروپائيان گفته مى‌شود: انواع درام (Les Genres Dramatiques)، انواع خنده‌آور (Les Genres Comiques)، پس شکل ظاهرى يک اثر ادبى جزء نوع محسوب مى‌شود ـ اما در سبک از سجيهٔ (Caractere) عمومى اثر شاعر يا نويسنده، از لحاظ موضوع و انعکاسات محيط در آن بحث مى‌شود بنابراين سبک هم فکر و هم جنبه ممتاز آن، و هم طرز تعبير را در نظر مى‌گيرد در صورتى که نوع فقط طرز انشاء را بيان مى‌کند.

با ذکر اين بحث بايد دانست که هيچ‌گاه نوع از سبک و سبک از نوع بى‌نياز نيست بلکه هر دو لازم و ملزوم يکديگر هستند، چه هر اثر ادبى جزء يکى از انواع ادبيات به‌شمار مى‌رود و در همان حال نيز سبکى دارد ـ مثلاً در ادبيات پارسى گلستان سعدى در نوع 'مقاله‌نگاري' با مقامات حميدى مشترک است ولى در سبک با وى اختلاف دارد همچنين قصايد عرفى شيرازى در نوع شعر با قصايد عنصرى مشترک است ولى از حيث سبک جدا است.