۳۰۰ ق.م. استفاده از پوست برای نگارش روی آن

از کهن‌ترين دوران در سرزمين‌ها پوست براى نگارش به ‌کار مى‌رفته. مصريان، بنى‌اسرائيل، آشوريان، ايرانيان، از پوست چهارپايان استفاده مى‌کردند. يونانيان به پوست ديفترا (Diphtera) و رومى‌ها آن را ممبرانا (Membrana) مى‌ناميدند. از قرن سوم پيش از ميلاد آماده‌سازى پوست به‌ طورى که براى نوشتن خوب باشد معمول شد و شهرت شهر پرگاموس به ‌خاطر صنعت پرگامينيوم (Pargamineum) يا پارشمن (Parchemin) بود. نوشتن بر دو روى پوست تقريباً از اين تاريخ آغاز شد و گام تازه‌اى در صنعت کتاب آرام‌آرام شکل گرفت و مدت سه قرن به طول انجاميد تا پوست بر پاپيروس پيشى گرفت. پس از قرن چهارم ميلادى کم‌کم کاربُرد پاپيروس رو به زوال گذاشت اما تا قرن پانزدهم در ديوان پاپ‌ها از پاپيروس استفاده مى‌شد. تاکردن کاغذ پوستى مانند پاپيروس آسان است. کتاب‌هاى اوليه به شکل طومار مثل پاپيروس‌ها نگهدارى مى‌شدند. اتصال چند پوست با دوخت به يکديگر ممکن بود. خواندن طومارها براى پيچيدن مشکل بود و از چوبى به ‌نام امليکوس (Umbilicus) که براى کمک کردن به تاکردن و پهن کردن به‌ کار مى‌رفت استفاده مى‌شد.