مکر جهان را پدید نیست کرانه

مکر جهان را پدید نیست کرانه		دام جهان را زمانه بینم دانه
دانه به دام اندرون مخور که شوی خوار		چون سپری گشت دانه چون خر لانه
طاعت پیش آرو علم جوی ازیراک		طاعت و علم است بند و فند زمانه
با تو روان است روزگار حذر کن		تا نفریبد در این رهت بروانه
سبزه جوانی است مر تو را چه شتابی		از پس این سبزه همچو گاو جوانه؟
نیک نگه کن که در حصار جوانیت		گرگ درنده است در گلوت و مثانه
دست رست نیست جز به خواب و خور ایراک		شهر جوانی پر از زر است و رسانه
پیری اگر تو درون شوی ز در شهر		سخت کند بر تو در به تنبه و فانه
عالم دجال توست و تو به دروغش		بسته‌ای و مانده‌ای و کشده یگانه
قصه‌ی دجال پر فریب شنودی		گوش چه داری چو عامه سوی فسانه؟
گر به سخنهاش خلق فتنه شود پاک		پس سخن اوست بانگ چنگ و چغانه
گوش تو زی بانگ اوست و خواندن او را		بر سر کوی ایستاده‌ای به بهانه
بس به گرانی روی گهی سوی مسجد		سوی خرابات همچو تیر نشانه
دیو بخندد ز تو چو تو بنشینی		روی به محراب و دل به سوی چمانه
از پس دیوی دوان چو کودک لیکن		رود و می‌استت ز لیبیا و لکانه
ممنی و می خوری، بجز تو ندیدم		در جسد ممنانه جان مغانه
قول و عمل چیست جز ترازوی دینی		قول و عمل ورز و راست‌دار زبانه
راه نمایدت سوی روضه‌ی رضوان		گر بروی بر رهی در این دو میانه
دام جهان است برتو و خبرت نیست		گاهی مستی و گه خمار شبانه
پیش تو آن راست قدر کو شنواندت		پیش ترنگ چغانه لحن ترانه
راه خران است خواب و خوردن و رفتن		خیره مرو با خرد به راه خرانه
از خور زی خواب شو زخواب سوی خور		تات برون افگند زمان به کرانه
گنبد گردنده خانه‌ای است سپنجی		مهر چه بندی بر این سپنجی خانه؟
آمدنی اندر این سرای کسانند		خیره برون شو تو زین سرای کسانه
مرگ ستانه است در سرای سپنجی		بگذری آخر تو زین بلند ستانه
دختر و مادرت از این ستانه برون شد		رفت بد و نیک و شد فلان و فلانه
تنگ فراز آمده است حالت رفتنت		سود نداردت کرد گربه به شانه
در ره غمری به یک مراغه چه جوئی		ای خر دیوانه، در شتاب و دوانه؟
اسپ جهان چون همی بخواهدت افگند		علم تو را بس بود اسپ عقل دهانه
گفته‌ی حجت به جمله گوهر علم است		گوهر او را ز جانت ساز خزانه